17.10.09

hava soğuk yağmurlu...


havalarla dengesizliğim arasında bir bağlantı olduğunu düşünüyorum. misal sabah evden hırkayla çıkıyorum, hava bulutlu görünüyor. aradan 2 saat geçmiyor bu sefer tişörtlerle geziyoruz bahçede. 5 dakika içinde ürperip hırkalara sarılıyoruz yine. öğleden sonra çıkıyorum sokağa hava kapalı yağdı yağacak, ama arada dar bir şerit boyunca içini sıcacık yapan bir ışık parçası yansıyor, gökyüzüne baktığında nerden geldiğini anlayamadığın. ankara'da yaşayanlar, yaşamış olanlar daha iyi anlarlar beni.
bende böyleyim işte. aslında canım sıkkın çünkü düzenimi oturtamadım hala. aralardaki boşlukları dolduramadım ama dolduramamamın sebebi de benim. işte esas nokta da bu zaten. herneyse mevzubahis bu değil. canım sıkkın hiçbirşey yapmak istemezken birden gülümseyen rastgele bir yüz, arkadaşlarla ders arası mini bir sohbet, kampüsteki köpeklerden biriyle oynaşmak ya da derste hocanın sesindeki komik bir çatallanma tüm ruh halimi değiştirebiliyor. o andan itibaren sanki dünyanın en mutlu en huzurlu insanı ben oluyorum.
havalardan işte nolcak.

p.s: başlıktaki şarkıyı hatırlayanlar elime mum diksin...

.

2 yorum:

zılgıt dedi ki...

mum dikmek istiyorum:) ve bu ahvayla kendini özdeşleştirme mevzuna katılmak istiyorum...

döt dedi ki...

mum diktim.