26.6.09

çocukluğumdan bir can daha gitti.

Ben daha ne olduğunu anlayamadan (zaten sınavlardan bunalım yapmış bünye koyverdi kendini) gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Olamazdı ki nasıl ölürdü o. Benim için hala çocukluğumdaki ten renginde, müthiş danseden, tüm kliplerini ağzım açık izlediğim adamdı ve şimdi gerçekten ölmüştü. Şaka gibi. Gözyaşlarımla beraber çocukluğumda kaydı gitti ellerimden. Zaten ağladığım da bundandı ya neyse... Şimdiki çocuklar çok şanssız. Onların çocukluğunda öyle bir efsane olmayacak çünkü. Onlar j.ustini kral sanıcaklar ne acı...

Herşeye rağmen çok severdim. İlk aldığım kasetti onun dangerous albümü, kapağı bile büyülemişti beni.

Gittiğin yerde bu döt dünyada bulamadığın huzuru bulursun umarım...

3 yorum:

Demirbey dedi ki...

tarihe yaşayarak tanıklık etmek zor.michael jackson ı da yaşamamış sayılırız.efsanesini dinledik sadece.ve bu kadar üzülmemizin nedeni ilk efsanemizi yitiriyo olmamızdı kendi blog umda da belirttim bunu.belki müzikte şu anda datarih yazan vardır bilmiyorum ilerde şimdi çocuk olanların tepkilerinden anlarız durumun ehemmiyetini de.

Onur Baykal dedi ki...

Hallelujah sister!

birkadin dedi ki...

'j.ustini kral sanıcaklar ne acı' bak simdi daha bi dertlendim