daha iki gün önce dilemiştim oysa ki: dedeler torunlarını hiç bırakmasınlar ve hiçbir çocuk dedesiz büyümesin diye...
ama yine olmadı ne yazık ki... dün çok huzursuz kalktım yataktan, kapıdan çıkarken gözlerim karardı, bir 5 dk apartman mervidevenlerine çöküp kendime gelmeyi bekledim. o an aklıma gelen tek kişi vardı. bütün günü, olmamasını dileyerek husuzsuzca geçirdim, kuzenin düğününde onlarla olmamı çok isteyen anne ve babamı kırdım, tüm akşamı evde geçirdim ve kafamdakilerden kaçmak için uyumaya çalıştım.
bu sabah annemin telefonu çaldığında ben ağlamaya başladım sessizce. kötü haber. off.
gerçekten sevdiğim yaşlı insanlarla aramda garip bir bağ kuruluyor, bu kaçıncı oldu artık. sanki son günlerini onlarla yaşıyorum, tüm günüm huzursuz ve mutsuz geçiyor. sonra yine aynı haber...
dedeler torunlarını hiç bırakmasınlar istiyorum tüm çocuklar dedeleriyle büyüsünler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder